Toenemende schaarste aan grondstoffen en het toenemende verbruik van zeldzame (dure) metalen zijn bepalend voor de vele onderzoeken op het gebied van transparante, geleidende, flexibele elektroden. Het doel is om hun productie op grote schaal tegen lage kosten mogelijk te maken. Dit is bedoeld om broze materialen zoals ITO te vervangen en het in de toekomst mogelijk te maken om meer gebogen displays te installeren in apparaten zoals mobiele telefoons en touchscreens. Op dit moment is hiervoor echter geen allround productiemethode gevonden.

Onlangs werd de aandacht gevestigd op elektrospinning. Een proces dat niet erg productief is en meer geschikt voor speciale producten. Volgens Wikipedia is elektrospinning de productie van dunne vezels uit polymeeroplossingen door behandeling in een elektrisch veld.

In dit proces wordt de polymeeroplossing gedoseerd aan een elektrode en door het elektrische veld uit de elektrode gehaald en versneld. In een complex proces wordt de polymeeroplossing gesplitst in kleine en zeer kleine vezels en vliezen, die uiteindelijk als een soort vlies op de tegenelektrode worden afgezet. Het proces produceert meestal vezels met diameters van minder dan 1000 nm, daarom worden de producten nanovezels genoemd (hoewel de definitie strikt een vezeldiameter van minder dan 100 nm vereist). Het resultaat van elektrospinning is bijna niet te voorspellen. Het gewenste doelproduct wordt daarom empirisch bereikt door een langdurige optimalisatie van de parameters. Ladingsdichtheid, viscositeit en oppervlaktespanning van de polymeeroplossing hebben een aanzienlijke invloed op de morfologie van de vezels en hun diameter.

Tot nu toe waren toepassingen van nanovezels vooral op het gebied van filterprocessen voor fijnstof en dergelijke, maar een breed scala aan andere toepassingen, waaronder medische technologie, wordt besproken.