سختی Mohs روشی برای اندازه گیری مقاومت در برابر خراش یک ماده است.

این مقیاس در سال 1812 توسط زمین شناس و کانی شناس آلمانی فردریش موهس (1839-1773) ایجاد شد.

ایده پشت مقیاس سختی Mohs بسیار ساده است.

مواد سخت تر مواد نرم تر را خراش می دهند.

مقیاس سختی Mohs بر اساس مقیاس 1 تا 10 است، که الماس سخت ترین ماده با ارزش بالای 10 است. مواد در برابر یکدیگر آزمایش می شوند و ماده ای که روی دیگری خراش ایجاد کند، مقدار بالاتری دریافت خواهد کرد.

به عنوان مثال، گچ می تواند طلق را خراش دهد. بنابراین، ارزش Mohs بالاتری نسبت به تالک دارد.

استفاده از مقیاس سختی Mohs آسان است، اما به دلیل داشتن تنها 10 درجه مقیاس، که تقریباً یک رابطه لگاریتمی با سختی مطلق دارد، فاقد دقت است. تفاوت سختی Mohs 5 و 6 را نمی توان به طور واقعی تعیین کرد و این مقیاس بیشتر تقریبی است تا روش های تعیین سختی دقیق و با دقت بالا مانند ویکرز (Vickers) یا راکول (Rockwell).

مزیت روش اندازه گیری سختی Mohs، فرایند خراش نسبت به دو روش دیگر است. این موضوع به ویژه برای مواد بلوری مانند شیشه یا سرامیک که خرد می شوند و تغییر شکل نمی دهند مفید است.