Volgens Wikipedia is silikon die tweede volopste element in die aarde se dop, gebaseer op die massa-fraksie (dpmw), na suurstof. Silikon is 'n halfmetaal en 'n element halfgeleier.
Elementêre silikon kan op laboratoriumskaal verkry word deur reduksie, vanaf silikondioksied of silikontetrafluoried, met basismetale. Dit word verkieslik gebruik in metallurgie, fotovoltaïese (sonselle) en mikro-elektronika (halfgeleiers, rekenaarskyfies).
Kommersieel beskikbare silikon is óf fynkorrelige poeier óf individuele, groot stukke. Hoë suiwerheid silikon vir gebruik in sonmodules of halfgeleierkomponente word gewoonlik vervaardig in die vorm van dun skywe enkelkristalle, sogenaamde silikonwafels. Daar is egter net 'n handjievol maatskappye in die wêreld wat rou silikon produseer omdat die koste vir die aanvanklike belegging en lang konstruksietye vir die nodige oonde redelik hoog is.
Hoekom is silikon so interessant?
Soortgelyk aan koolstof vorm silikon ook tweedimensionele netwerke wat slegs een atoomlaag dik is. Soos grafeen, het dit uitstekende opto-elektroniese eienskappe en kan dit dus in nano-elektronika, soos buigbare skerms, gebruik word.
Nou, vir die eerste keer, het navorsers by die München-leerstoel vir makromolekulêre chemie daarin geslaag om die silikon nanosheets in plastiek in te sluit en sodoende hulle teen ontbinding te beskerm. Terselfdertyd word die nanosheets in dieselfde stap verander en sodoende teen oksidasie beskerm. Dit is die eerste nanokomposiet gebaseer op silikon nanosheets wat UV-bestand en maklik is om te verwerk. Verdere inligting oor hierdie navorsingsukses kan op die TUM-webwerf gevind word.
